Walentynki – dzień, który budzi skrajne emocje. Dla jednych to święto miłości, pełne czułych gestów i wspólnych chwil. Dla innych – jedynie komercyjna iluzja lub bolesne przypomnienie o samotności. Ale czy miłość faktycznie ogranicza się do romantycznej relacji? Czy bycie samemu oznacza brak miłości?
***
Są takie chwile w życiu, kiedy mam wrażenie, że cały świat sprzysiągł się przeciwko mnie. Podejmuje decyzję, coś zaczyna się dziać, a wszystko wokół nagle wydaje się iść nie tak. Jakby każdy krok prowadził w ślepy zaułek, jakby wszystko, co budowałam, rozpadało się na kawałki. Czuje się przytłoczona, jakby to był koniec świata. Ale czy naprawdę jest?
Czasami, gdy wszystko zdaje się walić na głowę, świat tak naprawdę próbuje mi coś powiedzieć. Może to właśnie ten znak, na który czekałam? Może to moment, w którym życie delikatnie (albo i brutalnie) mówi do mnie: „Hej, zatrzymaj się. Spójrz. To jest Twoja szansa, Twoja nowa droga. Warto spróbować.”
***
Jestem sobą. Z wszystkimi swoimi zaletami, wadami, decyzjami, które podjęłam, i ścieżkami, którymi poszłam. Nie żałuję niczego, co zrobiłam. Każda chwila – dobra czy zła – doprowadziła mnie do miejsca, w którym jestem dzisiaj. A dziś? Cieszę się życiem. Doceniam każdy nowy dzień, każdą możliwość, każdą lekcję, którą przynosi los.
Jeśli komuś to przeszkadza – to ich problem, nie mój. Nie żyję po to, by spełniać cudze oczekiwania, by pasować do ich wyobrażeń czy dostosowywać się do ich wizji tego, jaka powinnam być. Żyję dla siebie. Dla swojego szczęścia, dla swoich marzeń, dla swojego spokoju.
***
Nie musisz podobać się wszystkim. Nie musisz spełniać cudzych oczekiwań, dostosowywać się do schematów, które ktoś dla Ciebie stworzył. Świat pełen jest ludzi, którzy chcą decydować za innych, mówić, jak mają żyć, co robić, jak myśleć. Ale wiesz co? To nie ich życie. To Twoje.
Każde oczekiwanie, które próbujesz spełnić kosztem siebie, oddala Cię od tego, kim naprawdę jesteś. Kiedy idziesz ścieżką wyznaczoną przez innych, nigdy nie dotrzesz tam, gdzie naprawdę chciałabyś być. Może przez chwilę poczujesz akceptację, ale czy warto, jeśli w zamian tracisz siebie?
***
Bycie sobą w świecie, który wymaga od nas masek, to akt prawdziwej odwagi. Codziennie jesteśmy bombardowani oczekiwaniami – jak mamy wyglądać, co mówić, jak się zachowywać, by zostać zaakceptowanymi. Ale czy naprawdę warto? Czy warto zakładać maski, które sprawiają, że stajemy się kimś innym tylko po to, by zadowolić ludzi, którzy nigdy nie zaakceptują nas w pełni?
Prawda jest prosta: jeśli komuś nie podoba się to, kim jesteś, drzwi są szeroko otwarte.
"Do widzenia" to nie porażka, to wyzwolenie. Bo ludzie, którzy Cię szanują, nigdy nie będą wymagać od Ciebie zmieniania się na siłę. A ci, którzy tego oczekują? Nigdy nie będą naprawdę blisko.
